Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.
Jacqueline Koome is oprichster van Torxa - Vanuit haar opgedane professionele kennis en levenservaring neem ze je graag mee op reis naar de ziel met als doel inzicht te krijgen in en licht laten schijnen op alles wat gezien wil worden door middel van energetisch systemisch werk.
Een uitspraak die velen van ons kennen en sommigen zo nu en dan bezigen. Zeker in coachland is het een graag gebruikte quote. Als founding mother van TORXA, een opleiding voor energetisch systemisch werk, heb ik heel wat vlieguren gemaakt als teacher, therapeut en opsteller, en om eerlijk te zijn, voel ik zo af en toe ook een beetje ongemak bij Pippi’s statement.
Niet als je hem gebruikt om dingen te doen die je verder brengen op het pad van zelfontwikkeling, een pad waarbij moed en juist bravoure helpend kunnen zijn om tot je kern te komen.
Wel als je hem gebruikt in het therapeutische werk met mensen en je nog niet helemaal vaardig bent om een pas geleerde methode toe te passen.
Het mensenwerk als opsteller en systemisch energetisch therapeut brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Ik voel dat in elke vezel van mijn lijf en ik weet het vanuit mijn ervaring als teacher bij TORXA, als beginnend opsteller heb je niet de ervaring van de meester, je hebt je nog te ontwikkelen en te verdiepen om meer vertrouwd te raken met je gereedschap. Werken met mensen die trauma, om nog maar een op het moment zeer populaire term te bezigen voor in dit geval geestelijk letsel, hebben opgelopen, is vakwerk, het is een ambacht wat je leert van een meester. Van iemand die meters heeft gemaakt, die weet hoe zijn of haar gereedschap te gebruiken. Iemand die zelf het eigen trauma heeft aangekeken en doorvoeld, iemand die de eigen vluchtroutes kent om pijn te vermijden en ze kan benoemen en zo dus ook in staat is om die bij anderen te herkennen. Iemand die aanwezig blijft als het moeilijk wordt, als er gevoeld wordt, die langs eigen pijn kan om vervolgens het veilige baken te zijn als de ander valt of verdwaald. Iemand die zonder oordeel met compassie kan blijven bij de mens die het even niet meer zelf kan. Kortom een vakvrouw of vakman.
Het vergt bescheidenheid, het vergt moed om ethische waarden te handhaven, een grote dosis zelfkennis maar bovenal bewústzijn wil je volledig vanuit jouw kern met mensen aan het werk gaan.
Als je als therapeut of coach het gereedschap nog niet juist kunt gebruiken, als je zelf nog veel te verwerken hebt, als je nog allerlei vluchtroutes loopt, ga daar dan mee aan de slag.
Heb weet van je eigen kunnen , je werkt met mensen, bij overmoed: rem af.
Als je het nog nooit gedaan hebt is het in dit geval niet zo dat je het wel kunt.
Experimenteer met je collega’s niet met je cliënten, een nieuw trauma is zo geboren.
Traumawerk is vakwerk en daar dienen wij ons als therapeuten, als opstellers als mensen die met mensen werken enorm bewust van te zijn.
Volgens mij is Pippi Langkous best wel vaak van haar paard gevallen om er vervolgens met wat blauwe plekken weer op te klimmen en net zo lang te oefenen tot ze met het grootste gemak kon blijven zitten. Klim op je paard en leer het meesterlijk te berijden. Daar worden we allemaal beter van.